BDO Young Umpire Challenge 2010

Ook dit jaar werd er door de KNHB in samenwerking met BDO, de hoofdsponsor van arbitrage een YUC georganiseerd op de Gooische Hockeyclub. Het begon allemaal om 6 uur ’s ochtends: mijn wekker ging af. Om zeven uur stond Carel (mijn leercoach op de bondscheidsrechteropleiding) voor de deur om me op te halen en gingen we langs Heerenveen en Joure voor Sander (Quick Stick) en Maren (Sneker MHC). Rond een uur of 9 kwamen we aan in Bussum, waar die dag ook de strijd om het landskampioenschap van de D-jeugd plaatsvond. Sander en ik moesten gelijk door om ons te melden voor de briefing, wij mochten als ervaren scheidsrechters een wedstrijd van het landskampioenschap fluiten, waarbij we ondersteund zouden worden door een ervaren bondscheidsrechter. Maren moest zich later melden, zij deed alleen mee met de clinic. Na de korte briefing, die vooral bestond uit de boodschap lekker te gaan fluiten, Oost-Indisch doof te zijn voor ouders langs de lijn (die zijn op dit hoge niveau namelijk nogal fanatiek, om het maar even zo te noemen) en vooral veel plezier te maken, namen we onze goodiebags van BDO mee naar het 5^e veld (gras) van Gooische, waar de clinic zou beginnen.

Aan de kleur van je polo kon je zien in welke groep je zat. Sander en ik waren – helemaal in stijl natuurlijk – ingedeeld bij de oranje groep. Deze was onder leiding van onder andere Ymkje, een jonge bondscheidsrechter uit Groningen. Na een warming-up die bestond uit een “scheidsrechters-dans”, was het tijd om met de opdrachten te beginnen. Wij begonnen met een kijkje bij één van de wedstrijden, waarbij we de scheidsrechters moesten analyseren (één van de twee scheidsrechters was ook een deelnemer van de YUC, maar dan van de groene groep). Hierna kregen we een korte workshop van Perry van Milt over weerbaarheid tegenover boze ouders of coaches. Dit was ook een deel van mijn workshop van vrijdag 11 juni voor de bond, dus dit wist ik grotendeels al.

Hierna moesten Tim, Bob en ik uit mijn groep ons melden op het balkon van het clubhuis. Onze wedstrijd zou namelijk binnen een half uur beginnen en we gingen kennismaken met onze collega’s en beoordelaars. Ik mocht de meisjeswedstrijd tussen Laren en Den Bosch fluiten. Big surprise: de coach van Den Bosch is niemand minder dan Marc Lammers! Nadat mijn collega en ik goede afspraken hadden gemaakt over de positionering en andere dingen in de wedstrijd, was het tijd om naar veld 2 te vertrekken. Kennismaken met de coaches, van wie ik te horen kreeg dat ze het een zeer leuk initiatief vonden van de bond om jonge talentvolle scheidsrechters op deze manier een kans te geven, en daarna het veld op: let the game begin!

Gedurende de hele wedstrijd was duidelijk te merken dat Laren het overwicht had in de wedstrijd. Leuk voor mij was dat zij mijn kant op speelden. Er werd slechts 30 minuten gespeeld, dus ik had het de hele tijd lekker druk. Vooral aan het begin ging het spel ook veel over mijn zijde, later probeerden de meisjes van Laren het ook over links. Helaas vielen er geen doelpunten, wat de eindstand bepaalde op 0-0. Ik had een goed gevoel over mijn optreden, en ook de coaches waren er blij en tevreden mee. Ik kreeg zelfs een schouderklopje van Marc Lammers, die vond me geweldig zei ie, haha.
Vervolgens liepen mijn collega en ik het veld af en gingen we met mijn beoordelaar op het balkon de wedstrijd doornemen. De beoordelaar had mij al eens eerder zien fluiten, op een toernooi bij de Graspiepers in Drachten. Hij merkte deze keer dat ik wat zenuwachtig was (hehe, wat wil je ook met een Olympisch Kampioen in de dugout!), terwijl ik bij het fluiten van de mannen uit Pakistan tegen Graspiepers Heren 1 geen kik gaf. Maar verder vond hij me gelukkig een goede scheidsrechter en merkte hij op dat ik consequent was en resoluut floot.

Hierna liepen Bob (die met zijn 14 jaar zo goed was dat hij later ook nog een kruisfinale mocht fluiten), Tim en ik terug naar de groep, die inmiddels aan het fithockeyen was (ook wel knotshockey of tamponhockey genoemd). Hierna volgde nog een moment voor de groep, waarin we situaties en vragen konden voorleggen aan onze groepsleiders. Ook hebben we de X-factor voor een goede bedacht onder leiding van een Olympisch scheidsrechter. Dit bleek vooral moedigheid te zijn. Durven op de goede waarneempositie te staan, durven op het juiste moment te fluiten en durven je mond open te trekken tegen spelers die zich niet gedragen zoals het hoort.

Als afsluiter van de clinic was er een ren-je-rot spel met vragen over spelregels en een hoop hockeyweetjes. Op het spel stond de golden whistle, die ik de afgelopen twee jaar aan m’n neus voorbij zag gaan. Deze keer heb ik alles op alles gezet, omdat ik heel graag wilde winnen. Ik kwam bij de laatste zes, maar helaas wist ik niet dat Maartje Goderie uit het Nederlands Damesteam verplicht toetjes moet eten, haha. Na een afsluitend praatje van een medewerker van BDO en Carolien Snieders, die de hele dag heeft georganiseerd, was het tijd om naar huis te gaan…

… Óf je kon nog de finales gaan kijken! Dat is wat Maren, Sander, Oscar en Étienne (beide MHC Maastricht en ook uit ons oranje team) en ik deden. Bij de meisjes won Pinoké vrij makkelijk van Breda, met 3-0. Ook bij de jongens zat Pinoké in de finale. Zij speelden tegen Almere, één van de meest opkomende hockeyclubs van Nederland. Een spannende finale volgde, waarin Almere de betere partij was. Toch werd het in de allerlaatste minuut 2-1 voor Pinoké, en ging hun bus met twee grote bekers terug naar Amstelveen. Voor mij en Maren tijd om in de trein terug naar huis te stappen. We kwamen moe, maar voldaan na een superleuke, leerzame en gezellige dag rond 20 uur terug in Leeuwarden.

Suzanne Boschloo

Reacties

Reageer op het nieuws